ተስፋ ለቆረጠው ሰው የመጨረሻው ተስፋ

                                             ሕዳር 30፤2003 ዓ.ም

ተስፋ ለቆረጠው ሰው የመጨረሻው “ተስፋ”ዮሐ.9፡ 1-41

“የጻድቃን ምርኩዝ፤ ለተሰደዱት ተስፋቸው ለሚታወኩት ፀጥታቸው አንተ ነህ”(ቅዳሴ እግዚእ ቁጥር 20)

ከሕዳር 6 እስከ ታህሳስ የመጀመሪያው ሳምንት ድረስ የሚገኘው ወቅት “አስተምህሮ/ምህረት አደረገ” ተብሎ ሲጠራ በዚህ ወቅት መድኅነ ዓለም ክርስቶስ ድውያንን መፈወሱ፤ ዕውራንን ማብራቱ፤ሽባውን መተርተሩ እና በአጠቃላይ በመዋዕለ ሥጋዌው የሰራቸው ግሩም ተአምራቶቹ በሰፊው የሚዘከርበት ወቅት ነው።

ከዚህ አንጻር ቅድስት ቤተ ክርስቲያናችን የሚመጣውን እሁድ በክርስቶስ ድንቅ ተአምር ፈውስን ከአገኙት ሰዎች መካከል “ዘዕውሩ ተወልደ/ ዕውር ሆኖ የተወለደው” የተባለው ሰው የሚታሰብበት ቀን ነው።

የሰው ልጆች በሕይወታቸው ውስጥ በሚያጋጥሟቸው የተለያዩ ፈተናዎች የተነሳ ተስፋ ሊቆርጡ ወይንም ተስፋቸው ተሟጦ ሊያልቅ ይችላል። ከእነዚህም ውስጥ ሰዎች በሥጋዊና በመንፈሳዊ ሕይወታቸው በሚያጋጥሟቸው ፈተናዎች ፈጽመው ተስፋ መቁረጥ ደረጃ ላይ ሲደርሱ ማየት እጅግ በጣም የተለመደ ነው። በተለይ “ንስሃ መግባትና ወደ እግዚአብሔር መቅረብ” ተስፋ ያስቆረጣቸው፤ እንዲህ አይነቱ ነገር እንዲነሳባቸው የማይፈልጉ፤ የልባቸውን በር ዘግተው የተቀመጡ ብዙዎች አሉ።

ቅዱስ አትናቴዎስ በሃይማኖተ አበው ላይ ... “ሰይጣን ምን አለበት በሚል መንፈስ ኃጢአት እንድንሰራ ይገፋፋንና ከዚያ በኋላ ደግሞ እንዴት ይህን ሰርተህ ወደ እግዚአብሔር ቤት ትሄዳለህ? እያለ ከእግዚአብሔር እንድንርቅ ያደርገናል”... እንዳለ ዛሬ ብዙ ሰዎች በዚህ መንፈስ ተወስደው እራሳቸውን እንደደካማ ቆጥረው፤ በእነርሱ ውስጥ የሚሰራውን የእግዚአብሔርን መንፈስ ከነመኖሩም ዘንግተው፤ ተስፋ መቁረጥ ደረጃ ላይ የደረሱ አሉ። ይህ ግን የክርስቲያን ጠባይ እንዳልሆነ ቅዱስ ጳውሎስ እንዲህ በማለት ነበር የገለጸው... “በሁሉ እንገፋለን እንጂ አንጨነቅም፡ እናመነታለን እንጂ ተስፋ አንቆርጥም”።(2ቆሮ4፡9)

በዮሐንስ ወንጌል በምዕራፍ ዘጠኝ ላይ የምናገኘው ዓይነ ስውር ሆኖ በተወለደው ሰው ታሪክ አንድ በግልጽ መማር የምንችለው ነገር አለ። ይኸውም ሰውየው ለመዳን የነበረው ተስፋ “ምንም” የሚባል ቢሆንም የመጨረሻውን ተስፋ ያገኘው ግን በጌታችን በኢየሱስ ክርስቶስ ላይ መሆኑን ነው።

በዚህ ጽሑፍም የዚህን ሰው ታሪክ በአጭሩ ለመዳሰስ እና ከሰውየውም ምን መማር እንዳለብን ለማየት እንሞክራለንና የጥበብ ባለቤት ጌታ እግዚአብሔር ማስተዋሉን ይግለጽልን።

ዮሐ. 9፡1 “ሲያልፍም ከመወለዱም ጀምሮ ዕውር የሆነውን ሰው አየ” ይላል። ይህ ሰው እንደሌሎቹ ዓይነ ስውራን ዓይን ኖሮት ዓይኖቹ የታወሩ ሆነው አይደለም። ከነጭራሹ ዓይን የሚባል ነገር የለውም። ግንባሩ ላይ የሚታይ ነገር ቢኖር ሁለት ክፍት ነገሮች ሆነው ውስጣቸው ምንም ነገር የሌለበት ነበር። ስለዚህ ይህ ሰው ማየት እንዲችል “ከተአምር በላይ” የሆነ ነገር ያስፈልገው ነበር ማለት ነው። ምክኒያቱም እንደሌሎቹ ዓይን ኖሮት ማየት ቢሳነውና ቢፈወስ “በተአምር ዳነ” ሊባል ይችላል። ይህ ሰው ግን ዓይን የሚባል ነገር የለውም። በአጠቃላይ ተስፋ የሌለው ነበር ማለት ይቻላል። ይህ ሰው በተለያዩ ምክኒያቶች እግዚአብሔርን ማግኘት ያልቻሉ ሰዎችን ሊወክል ይችላል። ይህ እንግዲህ ተስፋ የማጣት ምሳሌ ነው ማለት ነው። ምክኒያቱም ሰውየው የፈለገውን ያህል ርቆ ሄዶ ተስፋ ቢያደርግ፤ “ማየትን” ግን በጭራሽ ሊያስበው እንኳን እንደማይችል ግልጽ ነው፤ ለማይት የሚያስፈልገው ትንሹ መስፈርት “ዓይን” የለውምና።

ስለዚህም የናዝሬቱ ኢየሱስ “ድውያንን ይፈውሳል፤ ዕውራንን ያበራል” የሚሉትና በወቅቱ የብዙዎችን ትኩረት የሳቡት ጉዳዮች ለዚህ ሰው ትርጉም ሊኖራቸውና ሮጦ ሄዶ መፍትሄ ሊፈልግባቸው የሚችሉ አልነበሩም። ምክኒያቱም ከዚህ በላይ እንደተገለጸው እርሱ የሚሻው “ተአምር” ሳይሆን ከዚያ በላይ የሆነ ነገር ነውና።

ሰውየው ተስፋ ቆርጦ ቁጭ ቢልም “የተስፋ ተስፋ” የሆነው ጌታችን ወደ እርሱ ቀርቦ እንዳነጋገረው እና በድንቅ ተአምራቱ እንደፈወሰው እናነባለን።

በዚህ የጭንቅ ሰዓት የዓለም ሁሉ ብርሃን የሆነው ጌታ “በምራቁ ጭቃ ቀብቶ ሂድና በሰሊሆም መጠመቂያ ታጠብ አለው” እዚህ ላይ የታየው የጌታችን እና የመድኃኒታችን የኢየሱስ ክርስቶስ ፈጣሪ መሆንን ነው። ልክ አጋእዝተ ዓለማት ሥሉስ ቅዱስ በኦሪት ዘፍትረት 1፡26 ላይ “ሰውን ..እንፍጠር” ብለው አዳምን ከጭቃ እንደፈጠሩት ሁሉ አሁንም ጌታችን የዚህን ሰው ዓይኖች ከጭቃ እንደፈጠረለት እናያለን።

ከእግዚአብሔር የባህሪ ልጅ ከኢየሱስ ክርስቶስ በቀር ይህንን ሊያደርግ የሚችል ማነው? ምን አይነት ተአምር ቢፈጠር ነው? የሌለን ነገር አስገኝቶ መፈወስ የሚቻለው ፈጣሪ ብቻ ነውና። ይህ ተአምር የመለኮት እና የሥጋ ተዋህዶ የታየበት ድንቅ ተአምር ነው። ወደ መሬት እንትፍ ያለው ምራቅ መለኮት የተዋሃደው ባይሆን ኖሮ ዓይን መፍጠር ባልቻለም ነበርና። ሕይወት በሌለው ነገር ላይ ሕይወትን መዝራት ተአምር ብቻ ነው ብለን የምናልፈው አይደለም፤ ከዚያም በላይ ነው እንጂ፤ምክኒያቱም መፍጠርን ይጠይቃልና። ለዚህም ነው ጌታን “ተስፋ ለቆረጠው ሰው የመጨረሻው ተስፋ አንተ ነህ” የምንለው፤ የማየት አንዳች ተስፋ ያልነበረው ሰው አሁን ወደ ማየት ተሸጋግሯልና።

በዚህ ምዕራፍ የምንማረው ትልቁ ምስጢር ደግሞ ጌታ የሥጋን ፈውስ ብቻ ሳይሆን የነፍስንም የሚሰጥ መሆኑን ነው። ይህንን ሰው ዓይኑን ካበራለት በኋላ የነፍሱንም እንዲያስብ አስገንዝቦት ነበር። ዮሐ 9፤35 “ኢየሱስም ወደ ውጭ እንዳወጡት ሰማ..”

እዚህ ላይ የምናየው ጌታ አድኖት ብቻ ዝም አላለም የነፍሱንም ድኅነት ሙሉ ለሙሉ እስኪያገኝ ይከታተለው ነበር። “በእግዚአብሔር ልጅ ታምናለህን?” ብሎ ሲጠይቀው እርሱም “በእርሱ አምን ዘንድ ማነው?” ብሎ መለሰ፤ ምክኒያቱም ሲፈውሰው ማይት አይችልም ነበርና ማን እንዳዳነው አላወቀም ነበር። ዛሬም እኛ ሳናውቀው በሕይወታችን ውስጥ እግዚአብሔር የሚሰራው ብዙ ድንቅ ነገሮች እንዳሉ መዘንጋት የለብንም። በመጨረሻም የነፍሱን ድኅነት አገኘ፡ አድርግ እንደተባለውም በእግዚአብሔር ልጅ በኢየሱስ ክርስቶስ አመነ።ምዕራፉ ሲጀምር ቁጭ ብሎ ይለምን የነበረ ሰው አሁን ወደ ማየትና በጌታ ወደ ማመን ተሸጋገረ።

ይህ ሰው ጌታችን ለመጀመሪያ ጊዜ “ልትድን ትወዳለህን?” ብሎ ያልጠየቀው ሰው ነው። ምክኒያቱም አልታመመም ነበርና። ምን አልባት ጠይቆት ቢሆን ኖሮ ግን መልሱ “መዳን አልፈልግም...አልታመምኩመና... የሞትኩ ነኝ እንጂ” የሚል ሊሆን እንደሚችል ከሁኔታው መገመት ይቻላል።

ይህ ሰው የተስፋ ጭላንጭሉ ተሟጦ ተስፋ ቆርጦ በነበረበት ሰዓት ጌታችን የሚከተለውን አደረገ፡-

1.  ወደ ሰውየው ሄደ፡- ይህ ሰው ከዚህ በፊት ክርስቶስ በድንቅ ተአምሮቶቹ እንደፈወሳቸው ሰዎች (እንደ ለምጻሙ ሰው፡ 12 ዓመት ደም ይፈሳት እንደነበረችው ሴት) ክርስቶስን ፍለጋ አልሄደም ነበር። “ልድን አልችልም” ብሎ ተስፋ ቆርጦ ቁጭ ብሏል እንጂ።

2.  ሲያድነው (አዲስ ዓይን ሲፈጥርለት) “ልትድን ትወዳለህን?” ብሎ አልጠየቀውም፡- ምክኒያቱም ማዕመረ ኅቡአት ጌታችን የልቡንና የሚያስበውን ብሎም ሊመልስ የሚችለውን ስለሚያውቅ እንደሌሎቹ በሽተኞች ይህንን ጥያቄ አላቀረበለትም።

3.  ጌታ አድኖት ብቻ ዘወር አላለም፤ ፈለገውም እንጂ፡- የሥጋ ብቻ ያይደለ የነፍስም ድኅነት የገኝ ዘንድ ፈልጎት ነበር፤መጨረሻ ላይ አገኘው። ጌታችን የፈወሳቸውን በሽተኞች መጨረሻቸው እንዲያምርና የነፍሳቸውንም ነገር እንዲያስቡ ለማስገንዘብ ይከታተላቸው ነበር።

4.  የነፍሱንም ዓይን (መንፈሳዊ ዓይኑን) አበራለት፡- ፈጽሞ “አምናለሁ” እስከሚል ድረስ አነጋገረው። የዚህ ሰው ድኅነት ከሌሎቹ የሚለየው የነፍስም የሥጋም በመሆኑ ነው። ብርሃኑን ያገኘው ከውስጥ ወደ ውጭ ነበር። በወቅቱ ከበው  “ያዳነህ ማነው?” በሚል በጥያቄ ያጣድፉት የነበሩት ጸሐፍት ፈሪሳውያን ግን ፡ውስጣዊ ዓይኖቻቸው የታወሩ ነበሩ። ለዚህ ነው ክርስቶስ ዓይነ ስውርነታቸውን እንኳን ባለማወቃቸው “እናያለን ትላላችሁ፡ነገር ግን አታዩም” የሚላቸው። ሰላሳ ስምንት ዓመት አልጋ ላይ ተኝቶ የነበረው ሰው ከዳነ በኋላ መጨረሻው አላመረም ነበር። “በሰንበት ቀን አልጋህን ተሸክመህ ሂድ ያለኝ ይህ ነው” ብሎ ክርስቶስን አሳልፎ ሰጥቶታልና። ለእርሱም ቢሆን ግን ጌታ “የባሰ እንዳያገኝህ ዳግመኛ አትበድል” ብሎ አስጠንቅቆት ነበር።(ዮሐ. 5፡1-15) ይህ ዓይነ ስውሩ ሰው ግን ሳያየው ስላዳነው እና ማን መሆኑንም ስላላወቀው ጌታ ክርስቶስ አጥብቆ ጸሐፍት ፈሪሳውያንን ይከራከራቸው ነበር።

ይህን ሁሉ ካደረገ በኋላ ነው እንግዲህ ሰውየው ተስፋ ከመቁረጥ ተነስቶ እግዚአብሔርን ወደ ማመንን የተሸጋገረው። ምንም ካለማየት የእግዚአብሔርን ልጅ ኢየሱስ ክርስቶስን ወደ ማየት መምጣት እንዴት የሚያሰደንቅ ተአምር ነው? ለመጀመሪያ ጊዜ በዓይኑ ካያቸው ሰዎች ውስጥ አንዱ ጌታችን ነው? ገና “ሀ” ብሎ ማየት ሲጀምር ጌታችን ኢየሱስ ክርስቶስን ማየት ምንኛ መታደል ነው?

ይህ ሰው ይህን ወደ መሰለ መባረክ እንዲመጣ፡ በክርስቶስ እጅ እንዲዳሰስ የሰራው ሥራ ምንድነው? ብለን ብንጠይቅ መልሱ “ተስፋ ቢስ” መሆኑ ብቻ ነው። እንዲህ ተስፋ ለቆረጡ ሰዎች ብቸኛውና አንድና አንድ መፍትሔው ጌታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ብቻ ነው።

ጌታ ወደ እርሱ የመጡትን ብቻ ሳይሆን እርሱም ተስፋ ወደ ቆረጡት፤ በምንም መልኩ ወደ እርሱ መምጣት ወደ ማይችሉት ሰዎች ዘንድ ሄዶ እንደሚያድናቸውና ተስፋቸውን እንደሚያለመልምላቸው በዚህ እንረዳለን። ይህን ሰው ከፈጠረው ከእግዚአብሔር በቀር አንዳች ተስፋ አልነበረውምና ነው ጌታ ወደ እርሱ ሄዶ የፈወሰው።

በመጽሐፍ ቅዱስ በተለያዩ አጋጣሚዎች ተስፋ ቆርጠው የነበሩ ሰዎችን ማንሳት ይቻላል። ለምሳሌ አንዱና ተስፋ ሊቆርጥ አይችልም ብለን የምንገምተው ሰው ቅዱስ ዳዊት ነው። ቅዱስ ዳዊት ልበ አምላክ እስከመባል የደረሰ፤ እግዚአብሔር ሊያደርግ ያሰበውን አስቀድሞ የሚነግረው፤ ጌታ ከመወለዱ አስቀድሞ ከልደቱ እስከ እረገቱ ብሎም ዳግም ምጻቱ ድረስ በዝርዝር የጻፈ ታላቅ ነቢይ ነው። በአንድ ወቅት ግን የሰው ሚስት ከመቀማቱም በላይ ንጹሑን ኦርዮንን ወደ ጦርነት ልኮ አስገደለ። በዚህ ድርጊቱም እጅግ ከመጸጸቱ የተነሳ ከእርሱ የማይጠበቀውን በመስራቱ “ተስፋ ቆረጠ”። በቀን ሰባት ጊዜ አመሰግንሃለሁ ያለ ቅዱስ ዳዊት አሁን ሲሳሳት ሀዘን ወደ ልቡ ጠልቆ ገባ። እኛ እራሳችንን በቅዱስ ዳዊት ቦታ ብናስቀምጥ ምን እንል ይሆን? ምንአልባት “...ወደ ቤተ ክርስቲያን አብዝተን እንሄዳለን ተግተን እንጸልያለን...” እንል ይሆናል። ቅዱስ ዳዊት ግን “አቤቱ ንጹህ ልብን ፍጠርልኝ” (መዝ50፡10) ብሎ ነበር የጸለየው። “ስብራቴን ጠግንልኝ፤ የበዛውን ኃጢአቴን ደምስስልኝ” አይደለም ያለው፤ ፍጠርልኝ አለ እንጂ። ከምንም በላይ የፈጣሪ ሥራ መግባት እንዳለበት ተገንዝቦ ነው ይህንን ያለው።

እኛም ዛሬ በተለያየ መልኩ ጌታን ብናስቀይመውም፤ ያ የሰራነው በደል እጅግ የበዛ ቢመስለንም፤ እንደጋና ወደ ቤቱ መመለስ የማንችል መስሎ ቢታየንም..ልክ እነደ ቅዱስ ዳዊት “ንጹህ ልብን ፍጥርልን” ብለን ብንጸልይ እርሱ የታመነ አምላክ ነውና ለዚህ ዓይነስውር ሰው አዲስ ዓይን እንደፈጠረለት ሁሉ ለእኛም ይፈጥርልናል። “ጌታችን ታላቅ ነው ኃይሉም ታላቅ ነው፤ ለጥበቡም ቁጥር የለውም” መዝ. 146፡5

ወደ ቀደመ ነገራችን ስንመለስ ይህ ዓይነስውር ሰው ለምን “ዓይነስውር ሆኖ ተወለደ?” የሚለውን ጥያቄ ማንሳት ይቻላል። መልሱም እዚሁ ምዕራፍ ላይ ተጽፎ እንደሚገኘው “የእግዚአብሔር ሥራ በእርሱ እንዲገለጽ ነው” (ዮሐ. 9፡3) ይህም ማለት እግዚአብሔር አምላክ ፍጥረታትን የሚፈጥረው ለሁለት ምክኒያቶች ነው፡ ለአንክሮ እና ለተዘክሮ። ለአንክሮ ማለት የእርሱን የእጁን ሥራ አይተን እንድናደንቅ ማለት ሲሆን ለተዘክሮ ማለት ደግሞ ፍጥረታቱን አይተን እርሱን(ፈጣሪን) እንድናስታውስ ማለት ነው።

ከዚህ አንጻር ይህ ሰው ዓይነስውር ሆኖ የተወለደው የእግዚአብሔር ሥራ በእርሱ እንዲገለጽ ምክኒያት ስለሆነ ነው። ለዚህ ነው እርሱ ራሱ ይከራከሩት ለነበሩት ጸሐፍት ፈሪሳውያን “ዕውር ሆኖ የተወለደውን ዓይኖቹን ማንም እንደከፈተ ዓለም ከተፈጠረ ጀምሮ አልተሰማም”(ዮሐ 9፡32) ብሎ የመሰከረው።

ሌላው ዓይነስውር ሆኖ እንዲወለድ የሆነበት ምክኒያት ጌታ የበለጠ ጸጋ ሊሰጠው ስለወደደ ነው። ቅዱስ ጳውሎስ በሮሜ መልዕክቱ “ነገር ሁሉ ለበጎ እንዲደረግ እናውቃለን”(ሮሜ. 8፡28) እንዳለ የዚህ ሰውም ዕውር ሆኖ መወለድ ለበጎ ነበር የሆነለት። ወደ መንግስተ ሰማያት ሄደን ይህን ሰው ብናገኘውና “እንደገና ብትወለድ እያየህ መወለድ ትፈልግ ነበር ወይ?” የሚል ጥያቄ ብናቀርብለት መልሱ “አንድ ጊዜም ብቻ ሳይሆን አሥር ጊዜም ቢሆን መወደለድ የምፈልገው ዓይነስውር ሆኜ ነው..ጨለማውንም ወድጄዋለሁ የብርሃኑን መልካምነትና ታላቅነት አይቼበታለሁና” ማለቱ የማይቀር ነው። በጌታችን በኢየሱስ እጅ የተዳሰሰ ዓይን የተፈጠረለት ሰው! ከዚህ ውጭ ምን ሊል ይችላል?

ውድ የክርስቶስ ቤተሰቦች! ዛሬም እኛ በድቅድቅ ጨለማ ያለን ብንመስልም ከዚህ ጨለማ ጀርባ ብርሃኑ እንደሚበራ ማመን አለብን። በዚህ ውስጥ እንድናልፍ ያደረገን ጌታ የብርሃኑን ታላቅነት እንድናደንቅና ቸርነቱን እንድናጣጥመው ስለሚፈልግ ነው። ስለዚህ ብርሃኑን እስከሚያበራልን ድረስ በቤቱ ውስጥ ሆነን በትእግስት እንጠብቀው። “ወዘአዝለፈ ትእግስቶ ውእቱ ይድኅን፤ እስከ መጨረሻው የሚጸና እርሱ ይድናል”(ማቴ 24፡13) ደግሞም እግዚአብሔር ከእኛ ጋር እስከሆነ ድረስ ጨለማውንስ የምንፈራው ለምንድነው? ቅዱስ ዳዊት እኮ “በሞት ጥላ መካከል እንኳን ብሄድ፤አንተ ከእኔ ጋር ነህና ክፉውን አልፈራም” (መዝ.22፡4) ነው ያለው።

በእርግጥ በእኛና በቅዱሳን መካከል ያለው ልዩነት እግዚአብሔርን የምናይበት ዓይን እንደመሆኑ፤ እኛም ስንጸልይ “አቤቱ ጌታ ሆይ !! አንተን የምናይበት ዓይን ፍጠርልን” ብለን እንቅረብ። እርሱን የምናይበት ዓይን ቢኖረን ኖሮ፤ እግዚአብሔር አጠገባችን ሆኖ ቅዱሳን በዙሪያችን መኖራቸውን እያሰብን በእነርሱ ፊት ኃጢአትን ለመስራት አንደፍርም ነበርና። ስለዚህ ዓይነስውር ሆነን ቀርበን ዓይን ፍጠርልን እንበለው እንጂ እንደ አይሁድ “እያዩ እንደማያዩ” አንሁን። “የማያዩ እንዲያዩ፤ የሚያዩም እንዲታወሩ እኔ ወደዚህ ዓለም መጣሁ” (ዮሐ.9፡39) የተባሉት አይሁድ በልባቸው እንደሚያዩ ሆነው ጌታን በመቅረባቸው ነበር። እነርሱ ግን ሥጋዊው ዓይናቸው ያያል እንጂ ዓይነ ልቡናቸው የታወረ መሆኑን አላወቁትም ነበር።

በመጨረሻም በቅዳሴ እግዚእ ላይ ተጽፎ እንደሚገኘው “አቤቱ የዕውቀት ዓይኖችን ስጠን ዘወትር አንተን ብቻ ያዩ ዘንድ፤  ጆሮቻችንም የአንተን ብቻ ቃል ይሰሙ ዘንድ ሰውነታችን ከጸጋህ ከጠገበች ዘንድ ንጹህ ልቡናን ፍጠርልን” እያልን ልንጸልይ ይገባናል። ሰይጣን በሰራነው ኃጢአት ተስፋ እንዳያስቆርጠን አጥብቀን ልንዋጋው ያስፈልጋል። ምንም የማይሳነው እግዚአብሔር ለዚህ ተስፋ ለቆረጠው ሰው ዓይንን እንደፈጠረለት ሁሉ ለእኛም አዲስ ልብን ሊፈጥርልን ቃል ገብቷል። “አዲስ ልብ እሰጣቸዋለሁ አዲስ መንፈስም በውስጣቸው አኖራለሁ” (ሕዝ.36፡26) ይህን የተናገ እግዚአብሔር ለቃሉ ታማኝ ነውና ተግተን ዘወትር እንለምነው፤ እርሱም ጆሮውን ወደ እኛ ዘንበል አድርጎ ልመናችንን ይሰማናል፤ አዲስ የእግዚአብሔር ሰራዊት ሆንን በፊቱ እንድንቆም በቸርነቱ ያግዘናል። “የሠራዊት ጌታ እግዚአብሔር በምድር ውስጥ ያለቀና የተቆረጠ ነገርን ይቀጥላል” (ኢሳ. 10፡23)

ወስብሃት ለእግዚአብሔር!

ዲን.ፍቅረሥላሴ ዐቢይ